Zondag 28 februari, Zaal Thijssen in Vlierden
The Hoochies doen wat ze beloven

Tekst: Wil Wijnhoven
Foto’s: Wil Wijnhoven

The Hoochies een kwartet dat bestaat uit: ‘Lut’ Luttik (ex-Drippin’ Honey) achter de bas; Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels), drums; Richard Koster (Cuban Heels), zang en harp; Roelof Meijerink (ex- Memo Gonzalez), gitaar. Bekende namen in de Nederlandse blueswereld en allemaal nemen ze een hele dosis ervaring mee. Ervaring dat op het podium tot uiting komt in lekkere volvette blues.

Keeping The Blues Alive heeft daarmee een goede keuze gedaan met The Hoochies, die voor vandaag een special guest in de persoon van Kim Snelten (Rusty Apollo) hebben meegenomen. En dat belooft nog meer blues op de Mississippi Saxophone.
Geopend wordt er met ‘Devil Woman’, daarmee geeft de band al direct aan welke kant ze op willen. Gevolgd door ‘Deals’, een nummer van Cuban Heels is de trend dus gezet voor het verloop van deze avond.
Zowel uit het repertoire van Cuban Heels als Drippin’ Honey en The Paladins wordt een greep gedaan. ‘Sit Down Baby’ is een nummer van Drippin’ Honey terwijl ‘Going Down To Big Mary’s van The Paladins komt.
Ondertussen is ook Kim Snelten het podium op gekomen en krijgen we een grandioos samenspel en duels tussen Richard en Kim te zien en te horen. Grandioos zoals beide zich op hun instrument uitleven. Bijzonder gecharmeerd ben ik ook van Roelof Meijerink die zo nu en dan eens stevig uitpakt op zijn gitaar en strak wordt begeleid door ‘Lut’ op de bas. Natuurlijk mag ik de drumpartijen van Chiel ten Vaarwerk niet vergeten. Hij vormt de degelijke ritmische basis van de band.

Kort gezegd speelt de band voortreffelijk met een goed gekozen setlist worden alle kwaliteiten ten volle benut. The Hoochies zijn in korte tijd een band geworden die van zich doet spreken op een positieve muzikale wijze. Het klikt tussen het kwartet en zelfs Kim Snelten wordt gezien als een ‘vast’ bandlid. Dat ze er lol in hebben is duidelijk te zien en te horen. De band is duidelijk een uitlaatklep voor de mannen, zij kunnen hun ding doen wat ze graag doen. Vette blues spelen en het publiek vermaken met hun songkeuze. Voor ons bezoekers is het genieten van de uptempo nummers maar ook komt er zo nu en dan een kippenvelletje voorbij.

Na een uurtje spelen gunt de band zich een korte pauze om even bij te komen. Die pauze is van korte duur want in ‘no time’ staan de mannen weer op het podium.

De tweede set wordt ingezet met ‘Gutbucket’ van Cuban Heels en stoomt de band door met nummers zoals: ‘Backstreet’; ‘Mellow Down Easy’; ‘Let’s Get High’. En nog steeds met passie en enthousiasme wordt het ene na het andere bekende nummer door de zaal geslingerd. De liefhebbers van de bluesharp komen vandaag wel aan hun trekken. Zeker met de nummers ‘Lowdown’ en vooral met ‘Automatic’. Twee nummers die we ook kennen van Lester Butler. Wat kunnen deze gasten dit buitengewoon sterk vertolken.
Het valt me op dat iedere muzikant wel een ‘hoofdrol’ toebedeeld krijgt, allemaal hebben ze een gelijkwaardige rol op muzikaal gebied. Hier kun je dus ook niet spreken van een frontman maar van vier frontmannen.
Na bijna anderhalf uur gespeeld te hebben moet er toch langzamerhand een einde aan komen. Maar zonder een stevige toegift komt je in Vlierden niet weg.
De apotheose komt in de toegift met de nummers: ‘Hook’, ooit geschreven door Lester Butler samen met Hook Herrera, gevolgd door ‘Tramp’ dat veel lijkt op ‘Backscratcher’. Twee prima nummers om een verdomd fraai optreden mee af te sluiten.

The Hoochies doen gewoon wat ze beloven... goede muziek maken en het publiek amuseren. Dit is toch een superafsluiting van het weekend?