36e Swing Wespelaar 16, 17, 18 augustus 2024, Wespelaar (B)
3 dagen op en top blues

Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Paul Scholman

Dag 1
Dag één werd voor ons gekenmerkt in het kader van vakantie vieren en lang leve de lol. Vrijdagmiddag een paar uurtjes Leuven in, maar daar werden we al opgeschrikt door een flinke regenbui. We moesten de sleutel van de B&B nog ophalen, dus dat eerst maar gedaan. Onderweg naar Wespelaar besloten de weergoden de hemelsluizen open te gooien. We hadden in Leuven een lunch genoten en we hadden zoiets van dan eerst maar een pizzeria op te zoeken in plaats van in de stromende regen te gaan staan te lopen.

Bert Lek belde dat hij het niet ging redden met zijn medicatie en of ik wat wilde pennen over Swing Wespelaar dag één. Bovenstaande uitgelegd aan Bert en hup naar de parkeerplaats. Er gingen na de Bluesbones al mensen zeiknat naar huis, waarop ik de gevleugelde uitspraak niet kon inhouden dat ‘elk nadeel ze voordeel heb’, en vonden we een mooi plekkie voor de koets. De klanken van The Bluesbones zwierven nog rond de kerk van Wespelaar. In de verte zag ik Mike Welsh al opbouwen bij aankomst op het festivalterrein, terwijl iedereen als verzopen katten nog liep uit te druipen. Jammer van de Bones, iets minder Blues, maar nog wel een droog pak, ik ben er niet rouwig om. ‘Monster Mike Welsh’ opent lekker onderhoudend, alsof hij voorzichtig het ijs betrad na drie nachten vorst, en hij bang was er alsnog door te zakken. Hij heeft de draad weer op weten te pakken na het plotse overlijden van zijn maatje Mike Ledbetter een paar jaar geleden. De coronatijd daarachteraan hielp ook bepaald niet mee om het verlies te verwerken. Gaandeweg komt Mike wat meer los. Het publiek dat wel de regen getrotseerd heeft geniet van zijn spel en Mike krijgt een welverdiend warm applaus. Het miezert nog een beetje. Gauw naar de koffiebus links in de hoek.

De Delta Gen­er­a­tors staan als slotact op de openingsdag van Swing Wespelaar 2024. Front­man is Bri­an Tem­ple­ton. Tem­ple­ton ken­nen we uit het verleden als zanger/​mondharmonicaspeler van The Radio Kings, maar ook van de Proven Ones. De Delta Gen­er­a­tors spelen wat gemêleerde stromingen. Blues natuurlijk maar ook een stevige rock. De mond­har­mon­i­ca speelt altijd een rol bij Brian. Met zijn zangcapaciteiten schudt hij echter de oren en dichtvallende ogen open. Hij gooit er, gedreven als Templeton is, een behoorlijk volume uit, maar gelukkig wordt het geen schreeuwen. Wakker zijn we wel weer. Opvallend is dat bassist Rick O’Neal vrijwel alleen met zijn linkerhand speelt. Dat is het gevolg van een beroerte die hij kreeg in 2016. Klinkt wel, maar hij kan de drummer niet altijd volgen, sterker nog, hij lijkt zijn eigen wedstrijd te spelen, maar dat zal met zijn beperking te maken hebben. Wel mooi dat Rick met zijn inventieve manier van spelen nog kan optreden. Verder bestaat de band uit Gitarist Charley O'Neal, die veel de slide hanteert en lekkere solo’s Wespelaar in slingert. Drummer Jeff Armstrong moet de sound echt strak in de gaten houden, en doet dat ook. Geen klap te veel, speelt zonder tierelantijnen.
Een prima afsluiter van de eerste dag. Onlangs brachten The Delta Generators – ‘The Lost Years’ uit een album dat in 2017 werd opgenomen, vlak voordat Rick O’Neal zijn beroerte kreeg. Mooi dat dat album toch nog het levenslicht ziet.

Dag 2
Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

No King
Om 13.30 maakt No King, een jonge Nederlands formatie, hun debuut in België. De band bestaat uit: Stijn Middelhuis, basgitaar, Lars Middelhuis, drums, Jelle Wunderink, gitaar, en Sjoerd Schelvis, zang en keys. Vooral Jelle valt op met zijn lange stevige gitaarsolo’s. Vreemd is dat hij een bescheiden plaats aan de zijkant van het podium heeft terwijl Sjoerd pontificaal in het midden staat. Zij brengen stukken van o.a.  Eric Gales, Philip Sayce, Lachy Doley, Deep Purple. Robbert Duijf Band.

Robbert Duijf Band
Een festival bouw je op qua grootte van de bands en/of de muziek die ze brengen. Daarom had de Robbert Duijf Band, voor mij, beter deze middag kunnen beginnen.  In 2023 wonnen zij de prijs voor het beste blues album en als beste band in Nederland. Een jaar later werden zij uitgeroepen tot Winner European Blues Challenge 2024! De Nederlanders brengen een mix van ouderwetse delta-blues, gospel en de Brits-Amerikaanse folk revival uit de jaren zestig. Beslist niet onaardig, maar ik hoor en zie ze liever in een club optreden dan op zo’n groot podium. Lekkere boogie woogie in “Shake Your Hips ’en de meeklapper ‘Change myself’.

Alice Armstrong
Wanneer ze het podium op wandelt, klinkt er een grinnikend gelach op de festivalweide. Maar wanneer zij de eerste uithalen uit dat enorme lichaam laat horen, gaat dat gelach over in diep respect voor deze jonge dame uit Engeland. Zij werd genomineerd voor een UK Blues award. Haar muzikale liefde voor Koko Taylor, Beth Hart, Janis Joplin en Tina Turner is duidelijk te horen. Ze vermengt blues graag met soul, funk, rock, country en jazz. Ook dit Belgisch debuut is meer dan geslaagd. Als afsluiter brengt zij een ode aan B.B. King.

The Zac Schulze Gang  
Om mij heen hoor ik alleen maar goede geluiden over deze band. In eerste instantie denk ik dat AC & DC hier staat te spelen. Zanger, gitarist Zac heeft een geinige pet op en loopt als een bezetene over het podium. Alleen de korte broek ontbreekt.
Het is tijd voor het stevige gitaargeweld. De Zac Schulze Gang: Frontman Zac Schulze (gitarist en zanger), zijn broer Ben Schulze (drummer) en Ant Greenwell (bas) creëert een zinderende mix van blues en rock. Mijn buurman Richard verontschuldigt zich na afloop: ”In Kwadendamme deden ze een Rory Gallagher set en dat kwam veel beter uit de verf.”

King King
Eindelijk weer eens de gebroeders Alan, zang en gitaar, en Stevie Nimmo, gitaar en zang, op het podium. Ze verzamelden nieuwe begeleiders om zich heen, maar de show is nog van een topniveau. Stevige rocknummers en subtiele solo’s in hun slow-blues songs. Het geluid van de drum en basgitaar overheersen niet. Een genot om naar de band te luisteren en de Schotten aan het werk te zien. Voor veel bezoekers zijn zij dé band van de dag!

Stephen Hull 
Na het bluesrock geluid is het tijd voor de real deal blues met de 25-jarige Stephen Hull. Hij is één van de rijzende sterren in de blues clubs in Chicago.
 Op zijn 14de startte de uit Racine, Wisconsin, afkomstige Stephen met gitaarspelen. Tijdens de corona periode begon hij naam te maken in de livestreams van Rosa’s Lounge blues club. Daarna is het hard gegaan voor hem: hij kreeg vorig jaar een plek op de mainstage van het Chicago Bluesfestival en in januari van dit jaar werd hij 2de op de International Blues Challenge. Daar werd hij ook bekroond als beste gitarist. Maar maakt hij dat hier allemaal waar? Bijgestaan door een gekleurde drummer en blanke bassist maakt hij dat maar gedeeltelijk waar. Zijn stem klinkt uitstekend en zijn gitaarspel is van een hoog niveau, dat kunnen wij horen in o.a. ‘Five Long Years’, ‘I’ll Play The Blues For You’ en ‘I feel So bad’. En dat is gelijk het mankement aan hem, hij heeft nog te weinig eigen werk.

Dexter Allen 
Het is goed om Dexter Allen na negen jaar weer te zien. Nu getooid met een bril op zijn neus. Dexter begon als 12-jarige basgitaar te spelen bij de gospelgroep van zijn vader, wat resulteert in een prachtige soulstem. Later werd hij ontdekt door Bobby Rush, bij wie hij startte als leadgitarist. In 2008 focust Dexter zich op zijn eigen carrière en maakte zijn debuutalbum. Dit jaar won hij een Grammy award als producer van Bobby Rush’s laatste album ‘All My Love For You’. Zijn warme intieme optreden met een ijzersterke band kon helaas niet voorkomen dat het terrein langzaam maar zeker leegloopt. Ondertussen genieten wij van Albert Kings ‘Born Under A Bad Sign.’ Dat wordt wel snoeihard uitgevoerd.

Dag 3
Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

Barwalker Louis
Zondagmiddag 13.30 uur. De grote band Barwalker Louis van Saxofonist André de Laat betreedt het immense podium en vult dit met o.a.  Fieliep Ketels, piano, Dirk v.d. Linden, Hammond, en Marc Gijbels op drums. Maar wie zien we ook daar als gasten? Zijn broer Paul de Laat, Harmonica, en Marc Tee op gitaar.
Met Barwalker brengt de Laat de muziek van Saxofonist Big Jay McNeely (de ‘King of the Honkers’) die eind jaren 40 een energieke R&B stijl creëerde, ook bekend door zijn scheurende, swingende sax-klanken. Dat doet de Laat ook, maar hij laat de anderen de vrijheid om te soleren in de zeer onderhoudende en vrolijke set. Petje af vooral voor de andere de Laat en Tee.

Marlon Pichel
Om 15.00 uur worden we eerst op het verkeerde been gezet. De organist gaat achter het drumstel zitten. Pas na het eerste nummer bestijgt drummer/zanger Marlon Pichel het podium.
Rotterdammer Marlon Pichel neemt ons mee naar zijn muzikale roots: Soul en Rock ‘n Roll. Zijn muzikale invloeden: grootheden als Otis Redding en Wilson Pickett. Naast de rhythm sectie zorgt de blazerssectie en de organist met de gitarist voor een swingend geheel in o.a.” Down in Mississippi” en “Polk Salad Annie” Voor de eerste keer wordt er gedanst dit weekend.

RJ Mischo & Franck Goldwasser
16.45 uur is het tijd voor het prachtige duo RJ Mischo, zang en harmonica, en Franck Goldwasser, zang en gitaar. Hier wordt echt naar uitgekeken wat deze mannen gaan brengen. In 1992 bracht RJ het album ‘Ready to go” uit. Dit album heeft inmiddels een cultstatus onder verzamelaars en dat kan ik beamen.
Het eerste kwartier van de 75 minuten set is voor RJ. Met subtiel harmonicawerk, hierdoor is het geklets op de festivalweide duidelijk te horen.
Daarna voert Goldwasser de boventoon en vult RJ prachtig de gaatjes. Ook zijn stem heeft niets aan kracht ingeboet. Zelfs vriend Marc Tee mag een nummer voor zijn rekening nemen. Zowel vocaal als instrumentaal. Hij glimt helemaal van trots.
Het is zo gezellig op het podium dat ze tien minuten extra tijd pakken. Niemand maalt erom.

Solomon Hicks
18.30 uur tijd voor Solomon Hicks, ook bekend als King Solomon Hicks. Hij krijgt ook 75 minuten toebedeeld en dat is erg lang om in de hete zon te staan.
Na een half uur houden we het voor gezien. De maag roept om te gaan eten.

Dawn Tyler Watson & Ben Racine Band 
20.15 uur stapt de meervoudig bekroonde Canadese Dawn Tyler Watson het podium op. Ze werkt samen met de zevenkoppige band o.l.v. de bekroonde gitarist Ben Racine. Zij nam nam de eerste prijs mee naar huis op de International Blues Challenge in Memphis in 2017.   De enige vrouw op de zondag en met een stem van heb ik jou daar. Dawn Tyler Watson uit Montreal vormt een hecht team met gitarist en bandleider Ben Racine en er ontspinnen zich regelmatig duetten zoals de door piano ondersteunde “A Little Bit More”. Na een demonstratie scattin’ met de onvermijdelijke trompetimitaties wordt de prachtige set afgerond.

Robben Ford
Om 22.00 uur sluit Robben Ford het festival af.
De opstelling van drummer, bassist en saxofonist, allen met een IPad voor hun neus, doet het ergste vermoeden. Loonslaven in dienst van de meester gitarist en zanger Robben Ford. Geen blues zoals op zijn eerste album “Taught To Your Daughter” maar jazzrock uit zijn huidige repertoire.

Na het eerste nummer verlieten al veel mensen het festivalterrein. Dit is niet waarvoor zij gekomen zijn. Jammer dat de organisatie er geen rekening mee houdt om hem erop te wijzen dat hij op een bluesfestival speelt.
Desondanks hebben wij ons prima vermaakt en vooral op de zondag hele mooie dingen gezien en gehoord. Dank aan allen die het mogelijk maakten en graag tot 2025.