Zaterdag 4 november, Dancentrum Rosmalen
Rosblues 2017

Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Bert Lek

Stevie Nimmo Trio… Plus one!, King King feat. Alan Nimmo, The Blue Clay en Big Bo vormen de line up van dit festival, 18e editie 2017.
Een paar weken geleden werden we opgeschrikt door het nieuws dat Stevie Nimmo zijn arm had gebroken tijdens een fietstocht en ergens downhill gevallen was. We moesten ons vooral geen zorgen maken werd ons door de organisatoren van Rosblues verzekerd. Broer Alan kon de gitaarpartijen overnemen en zo kan de tour gered worden aldus het management van Stevie Nimmo.

Voor dit festival staat King King toch al geboekt en hebben we geen probleem, hoewel ik het gitaarspel van Stevie toch altijd net even wat anders vind klinken. Verandering van spijs zullen we maar zeggen. Laat ik maar niet op de zaken vooruitlopen en de chronologische volgorde aanhouden en bij het begin beginnen. Dit was echter wat informatie vooraf.
Big Bo opent stipt op tijd in de foyer met gezellige bar. Het zaaltje was prima sfeervol verlicht door de organisatie. De blues druipt ervan af als Big Bo Brocken zijn eerste set aanvangt. De binnendruppelende toeschouwers blijven in een grote kring op respectvolle afstand naar het schouwspel van Bo kijken en luisteren. Het podium staat vol instrumenten, met o.a.: de opvallende bass drum met daarop Big Bo, een snarentrommel diverse gitaren met daarbij de onvermijdelijke cigarbox. Met deze cigarbox worden de oortjes al snel verwend en Bo brengt een nummer van Blind Willy McTell en vertelt daarbij over het ontstaan van het betreffende instrument. Lekkere authentieke blues, zoals we van Bo kennen en vooral nooit verveelt en altijd het uiterste uit zijn kunnen haalt. We zien Bo nog terug in de pauzes die vallen op het hoofdpodium.

The Blue Clay heeft de eer te mogen aftrappen in de grote zaal. Het is weer een mooie kans voor deze Zeeuwse band die al een aantal jaren aan de weg timmert om zich in de kijker te spelen voor een wat breder en wellicht groter publiek. Uiteindelijk zijn er bijna vierhonderd betalende toeschouwers te begroeten.
De gunfactor is groot wat mij betreft. Ik heb ze een paar keer met veel energie bezig gezien en ze hebben een paar hele aardige cd’s gemaakt. The Blue Clay (TBC) speelt (akoestische) blues, folk en americana. Inmiddels bekend door een flinke dosis energie. Naast eigen werk speelt de band oude blues- en hillbilly nummers met invloeden uit bluegrass-, tex-mex- en zydeco.
Met andere woorden: deze Zeeuwse heren zijn breed georiënteerd en hebben niet alleen maar oog en oor voor de blues. Het publiek wordt direct tussen allerlei stromingen heen en weer geslingerd. Van een stevige boogie naar country invloeden en vervolgens weer een bluesnummer met een heerlijke harp. Deze zou wat smeriger kunnen want door een standaard microfoon doet de harp te clean aan.

De stem van zanger ‘Little boy’ Wout Verhelst is soms gruizig alsof hij eerst een hap Zeeuws strandzand heeft gepakt. In samenspraak met zijn akoestische gitaar weet hij zijn band op te zwepen. Drummer Geert De Block houdt het uiterst strak, maar vooral uptempo. Harpman Johnny Roscoe heeft een heerlijke doorleefde bluesstem met een snik, indien nodig. Ik hoor iemand zeggen dat dit meer een bruiloft band is, maar daarmee doe je deze band enorm te kort. Zal ook van het soort feest afhangen.
Maar alle gekheid op een stokje. Het stempel bruiloft band wil ik hiermee ontzenuwen, ook al omdat de gemiddelde bruiloftsband vaak geen drie zangers in hun midden heeft die geen van drieën vals zingen.
Dat brengt mij op zanger en harpman Johnny Roscoe, als aanvulling op bovenstaande. Zijn stem is voor de afwisseling zeker van toegevoegde waarde en klinkt heerlijk doorleefd.
De toetsenist gaat tot vermaak van velen en ook zichzelf nog wel eens op zijn kruk of klavierenhouder staan. Dat past dan weer wel bij een BB band….. Contra bassist Pete van Merode claimt de zware tonen en doet vooral de backingvocals. Ik heb mij prima vermaakt bij deze heren en een zangeres die helaas slechts maar één nummer voor haar rekening neemt: ‘Nightingale’, ofwel Ilse Van Dooren.

Stevie Nimmo komt half tien sharp gewapend met een mitella het podium op. Stevie Nimmo trio plus één roept spreekstalmeester Rinus van Zuidam, maar daarvóór roept Rinus nog iets anders. Hij vraagt het publiek stil schuine streep rustig te zijn tijdens de ingetogen nummers om respect te tonen aan de artiest op het podium. Een zeer terechte opmerking gezien een aantal edities Rosblues geleden waar Stevie Nimmo zich groen en geel ergerde aan het gepraat vanuit de zaal en hij de zaal tot zijn grote teleurstelling ook bijna niet stil kreeg.
Alan Nimmo doet de gitaarpartijen van zijn broer. Bij het tweede nummer ‘Change’ loopt Stevie wat onwennig zonder gitaar over het podium. Hij kan duidelijk zijn ei niet kwijt. Muziek is emotie en Stevie moet de emotie deze keer aan een ‘vreemde’ overlaten, die weliswaar zijn broer is, maar toch.
Stevie ‘helpt’ Alan dan maar met het volume te regelen van zijn gitaar, lol op het podium. Broederliefde ten top.
Ik schrok echter van zijn dikke arm in de mitella, eerlijk gezegd. Vuurrood is zijn elleboog na afloop. Lijkt me niet goed om zo op het podium te staan. Overigens worden de soli perfect door Alan ten gehore gebracht. Veel ballads gezongen door Stevie met zijn heerlijke stem, afgewisseld door de solo's van Alan. Heerlijk gitaarwerk strak onder de vleugels van zijn broer, maar ook de uitstekende baslijnen van Mat Beable maken de muziek van Stevie Nimmo tot een harmonieus geheel. Good Day For The Blues wordt gespeeld in een heerlijke uitvoering, maar blues? Craig Bacon op drums vervolmaakt het trio, plus zoals gezegd Alan Nimmo.

Stevie ergert zich zicht- en hoorbaar aan het geouwehoer vanuit de zaal. Ook na diverse opmerkingen praat men er lustig op los, erg jammer.
Tot slot het onmiskenbare ‘Going Down’.

Big Bo speelt de pauze weer vol in de zaal naast het hoofdpodium. Het is daar gezellig druk. Bo doet zijn ding en vertelt over hoe de blues tot stand is gekomen en waarom het zijn ding is geworden. Na afloop praat ik nog even met hem. Hij is bezig met de afronding van zijn verse cd, die deze keer in tegenstelling tot de vorige plaat allemaal zelfgepende nummers bevat. Hij hoopt de cd in februari of maart uit te kunnen brengen en is geheel in eigen beheer opgenomen en geproduceerd. Daarnaast wil hij voor scholen een programma uitwerken om leerlingen te interesseren voor The Blues. Een ambitieus idee. Ook wil hij graag een eigen studio beginnen omdat hij de apparatuur heeft en de ervaring inmiddels om zijn kennis in dienst te stellen van anderen.
King King begint met wat oude nummers van hun vorige cd’s. Ik ben benieuwd naar het verse werk, maar ik heb de nieuwe nummers helaas van Exile & Grace niet voorbij horen komen. Overigens vind ik het geluid niet je dat. Gewoonweg te hard, klinkt wat hol, terwijl er voor een aardig vermogen aan geluid in de zaal is opgesteld. Bassist Lindsay Coulson staat zijn mannetje, weet de basloopjes prima aan elkaar te rijgen en is met Wayne Proctor een uitstekende tandem. Het orgelwerk wordt voor rekening genomen door Jonny Dyke. Ik ken hem niet, maar hij is een prima vervanger voor Bob Fridzema. De onmiskenbare Schotse kilt van Alan Nimmo is geen overbodige luxe in de warme zaal. Alan kreeg met King King de zaal nagenoeg stil. Alan, met zijn rauwere stem, een totaal andere zanger dan broer Stevie weet echter ook te boeien en zijn een prima (blues)rock band, maar helaas met hoofdzakelijk oude nummers. Ik zal het met de cd moeten doen. Is ook geen straf, denk ik.

Dat geschreven hebbende moet mij toch van het hart dat Rosblues op zich een aantal uitstekende acts heeft neergezet. Echter, als we het over blues hebben kan ik niet zeggen dat behalve Big Bo, die 100% blues speelt, de andere bands daaraan voldoen.
The Blue Clay komt daar dan nog het dichtst bij in de buurt en zou eens een poging moeten doen om de finale van de Challenge bij de Dutch Blues Foundation te halen. De beide Nimmo Bro’s bedienen zich nauwelijks van blues. Spelen een stevige rock bij tijd en wijle en Stevie zit soms in de richting van poppy-achtigemuziek. Niks mis mee, maar het is wat anders dan blues, wat ‘Rosblues’ toch voorstaat lijkt mij. Maar wie ben ik dan? Het publiek heeft zich vermaakt. Hoofdzakelijk met elkaar, wat minder met de bands.
Hoewel ik daarmee de ongeveer honderd man vooraan bij het podium, die het voor het grootste deel wel kan opbrengen te luisteren, te kort doe.
Rinus van Zuidam en Sjannie van Engelen dank ik voor hun gastvrijheid en graag tot volgend jaar, editie 19!