Keeping The Blues Alive, zondag 27 oktober 2013 in de Toegift, Deurne
We've got him... Guy Smeets Band

Foto’s: Wil Wijnhoven
Tekst: Wil Wijnhoven en Jeannette Bes

“We’ve Got Him”…. Een regel die we in het verleden wel eens vaker gehoord hebben. Maar zelden of nooit op muzikaal vlak. Nou laat ik hem dan eens gebruiken. “We’ve Got Him”…. Een absoluut gitaartalent van 15 jaar, afkomstig uit het Roermondse en sinds enige tijd met zijn band Guy Smeets Band zijn neus het uit bluesvenster drukt. En dat met recht daarvan ben ik zondagavond 27 oktober nog maar eens duidelijk achter gekomen. Natuurlijk heb ik het over Guy Smeets, wie anders…. Zo jong en dan al zo gelouterd door gerenommeerde gitaristen in ons land. Dat heeft alles te maken met zijn talent, zijn enthousiasme, zijn spelkwaliteit, zijn schrijverskwaliteit maar zeer zeker ook door zijn karakter. Geen poeha, geen arrogantie maar gewoon zijn ding doen waarvoor hij op het podium staat maar ook in zijn leven staat. Een combinatie van factoren die zijn kwaliteiten zo omhoog brengen.

Voorafgaand aan al dit moois worden we geëntertaind door Ernest van Aaken. Hij laat ons als singer/songwriter kennis maken met werk van onder meer Bukka White. Met zijn rauwe stem en intrigerende harpspel weet hij de juiste blues snaar wel te raken. Hij speelt technisch heel goed gitaar en zijn stemgeluid is daarop prima ingesteld. Jammer eigenlijk dat hij zo in een hoekje zit, hij had gerust op het hoofdpodium zijn ding mogen doen. Maar goed, dat staat natuurlijk vol en klaar voor de headliner. De band waarom het vandaag allemaal draait. Want eerlijk is eerlijk… ondanks Ernest’s uitstekende muzikale kwaliteiten komt de meerderheid toch voor Guy Smeets en zijn band.
Twee sets betekent dus in feite twee keer genieten maar als je het goed doet gaat het vanaf het openingsnummer: “Greenlight Girl” tot en met de toegift ‘Little Wing’ zonder onderbreking door. Beter kun je het niet krijgen vandaag.

Maar wat er zich tussen deze twee nummers in afspeelt grenst bijna tegen het fenomenale aan. Natuurlijk Guy Smeets is een talent die nog een en ander moet leren maar wat hij hier laat horen en zien is gewoonweg gaaf. Maar laat ik dan ook niet onvermeld de bandleden die ook garant staan voor een strak optreden. Mensen met ruime ervaring in de muziekwereld. De zang van Rob van der Sluis is vooral bij de blues rocksongs geweldig, rauw met hier en daar een lekker warm soulvol tintje. Het meest wat mij opvalt is de chemie tussen Colly Franssen en Guy Smeets. Te toetsenist tegenover de gitarist. Zij voelen elkaar aan en daardoor ontstaat er een bepaalde chemie die zowel op de band als ook op het publiek heel aanstekelijk werkt.
En als je denkt dat je alleen maar bluesrock voorgeschoteld krijgt dan heb je het toch gruwelijk mis. Guy is snel op zijn gitaar en de ene solo wisselt de andere af maar als hij ingetogen het instrumentale ‘Alchemy’ speelt openbaart zich ook zijn ingetogen gitaarspel. Gevoelig klinkt dit nummer en grijpt mij wel even bij de keel zo mooi als hij dit speelt. Aan de ingetogenheid van de muzikanten ontdek je eigenlijk pas echt hoe sterk de eenheid van dit kwintet eigenlijk wel is.

Iedereen geeft elkaar de ruimte om zijn ding te doen met andere woorden: het is niet alleen Guy Smeets maar het is de Guy Smeets Band… Ook bij het nummer ‘So Many Roads’, net iets anders geïnterpreteerd dan het origineel maar er werkelijk niets voor onderdoen. En wat te denken van zijn eigen werk. Het nummer dat zijn jeugdervaring vertaald: ‘Get A Life’ erg mooi.
Het is je vingers aflikken bij een geweldige uitvoering van Alvin Lee’s: ‘The Bluest Blues’ of Deep Purple’s: ‘Lazy’. Alles voor Guys tijd uitgebracht en gespeeld maar door deze jongeling tot in de finesses gecoverd. En wel zodanig dat ik er stil van wordt… geen liefhebber van Deep Purple maar toch kippenvel krijgen vanaf de kruin tot onder aan de voeten bij dit mooie werkje. Dat mag ik ook gerust zeggen van zijn uitvoering: ‘Sunshine Of Your Love’.

Het zou dan ook stom zijn als deze band na twee erg sterke sets geen toegift mag spelen. ‘Little Wing’ al zo vaak horen spelen door bands maar door weinigen zo goed als vandaag door de Guy Smeets Band. Kun je beter een gig afsluiten als een puntige cover die erg strak wordt uitgevoerd? Ik dacht het niet… dit gitaar/schrijvers talent in combinatie moet gekoesterd worden. Want net zoals in de sport geldt ook hier: Wat goed is komt snel…