Zaterdag 2 december 2017, De Flint, Amersfoort
Flirting With The Blues

Tekst: Paul Scholman                                  
Foto’s: Bert Lek

Flirting With The Blues in De Flint te Amersfoort is bezig door te groeien naar een vaste waarde van de binnen festivals. De organisatie besloot om de laatste zaterdag van november los te laten en te verhuizen naar de eerste zaterdag van december, want de concurrentie van vier andere blue evenementen op dezelfde dag binnen een straal van 75 kilometer was simpelweg te groot. Mede daardoor was het de eerste keer dat ik richting Amersfoort rijd.

Flirting With The Blues vangt stipt om half vijf aan met AJ Plug 'stript' wat niets meer inhoudt dan dat Klaas Kluijt, zonder hoed maar met de akoestische gitaar, zangeres AJ Plug begeleidt samen met Guy Smeets op zijn elektrische Epiphone. O.a. Crazy For You wordt met veel gevoel gespeeld en gezongen. ‘Seeing Things For The First Time’ schalt uit de speakers en is ook meteen een van de te benoemen hoogtepuntjes aan het begin van deze derde editie. Het applaus is uitbundig. Het geluid is in mijn oren niet helemaal je van het in de foyer. Het is simpelweg te hard ook omdat de akoestiek niet goed is op het kruispunt in dit gebouw waar een podium is gebouwd.

Midden in de gang lijkt het of het geluid een paar keer terugkomt en klinkt het op bepaalde punten rommelig en dat is jammer omdat de begeleiding van AJ op deze manier te kort wordt gedaan.
De akoestische slaggitaar van Klaas en daar doorheen het verfijnde werk van Guy Smeets valt daardoor in het water, tenzij je vlak vooraan het geluid van de monitoren oppikt. Werk aan de winkel voor de geluidstechnici om eens een rondje te lopen als men eenmaal aan het spelen is met de bezoekers in het pand.

Precies om 17:00 uur start More Than Blues in de AFAS zaal. Traditioneel een Nederlandse band als opener vertelt presentator Hans van Horck. Dust My Broom knalt erin en ik zoek voor de zekerheid mijn oordoppen maar op; ik blijk ze de rest van de avond broodnodig te hebben. Zanger, gitarist en frontman Lain Barbier zegt dat ze wel een nummer of drie nodig hebben om warm te draaien. More Than Blues, twee jaar geleden opgericht, met als doel de blues te brengen door mensen die echte passie hebben en die de blues voelen. Dat zijn naast Lain Barbier: Nico Groen, drums/zang (o.a. ex. Flavium, No Exqze, vaste invaller bij Normaal en Jovink), Mauricio Guerra Lopez (o.a. Classic Rock On Tour) op basgitaar en Anita Duijf (in heel veel bandjes gespeeld) op Hammond en zang. Met veel passie wordt er een set vol pakkende covers gespeeld. De toon is gezet, snel even naar het restaurant om een hapje te eten tijdens de tweede sessie van AJ Plug, Klaas Kuijt en Guy Smeets, die aan de overkant spelen.

Wille and the Bandits bestaande uit Willie Edwards, zang/gitaar, Matthew Brooks, bas; Andrew Naumann, drums vormen samen een Brits trio met roots, blues, soms reggae-invloeden. De heren beschikken over een batterij aan elektronica, bestaande uit een rits paddels waar een beetje verspringer van schrikt. Gelukkig beperken zij zich tot hun snaren en gitaren en niet tot atletiek. Met een uptempo nummer als Virgin Eyes is het lastig stilstaan. Met soms wat funky-invloeden en groovende bassen wordt zeker ook de rock niet geschuwd. Angel wordt als gewoonlijk bewaard tot het laatst en opgedragen aan de moeder van Willie die tien jaar geleden overleed. Willie schreeuwt zijn emotie de ruimte in waar ze ergens moet zijn. Het publiek gaat uit haar dak.

Zangeres Kyla Brox wordt aangekondigd als een Britse diva. Ze speelt ook de dwarsfluit, maar heeft vooral een uitstekende stem. Haar begeleider is tevens haar man Danny Blomeley en hij speelt akoestische gitaar. Vijfentwintig jaar geleden begon zij in de band van haar vader Victor Brox. Eerst als achtergrondzangeres en later als leadzangeres. Op een zeker moment begint ze haar eigen band. Ze heeft drie cd’s op haar naam staan, waarvan een live. We krijgen een ingetogen akoestische sessie te horen. Gelukkig is nu het geluid een stuk minder hard dan bij AJ Plug, wat de sets zeer ten goede komen.

In de AFASzaal staat de 4G Session gepland met SaRon Crenshaw, Jr. Mack, Joey Delgado en David Gogo. Elk krijgt twintig minuten speeltijd en daarna een jam van 40 minuten, vertelt bassist Bart Kamp, (Blind B’) die samen met Frank Duindam op drums en Govert van der Kolk, keyboards als the Visionairs’ de 4 ‘Gibson Brothers’ begeleidt. Als eerste mag Joey Delgado aantreden. Hij heeft een beetje een hoge stem als John Mayall en speelt vooral slow blues. Superstitious is het laatste nummer en hij kondigt meteen Jr. Mack aan die in dezelfde trant door gaat, maar duidelijk meer blues accenten aanbrengt met zijn stem en het verschil tussen blanke en zwarte blues laat horen. Tevens laat hij zien op gitaar van een andere orde te zijn. Muziek is geen wedstrijd, maar de verschillen zijn groot tussen de stijlen van Delgado en Mack, maar ook met de andere twee. Hij lijkt tijd zat te hebben en zelfs tijdens een solo een slinger aan een te strak gespannen snaar te kunnen geven. De man speelt virtuoos. Ik weet niet meer welke nummers de man brengt, maar ik heb met open mond staan kijken en luisteren.

David Gogo rijgt wat vuigere solo's aan elkaar en ook dat gaat erin als koek. Hij zoekt met regelmaat het publiek op. Hij vertelt een anekdote over het tekenen van een van zijn cd's door BB King. ‘The Thrill is Gone’ wordt ons deel. Jammer dat zijn zang niet lekker doorkomt vooraan bij het podium, waar dat bij de andere drie beter geregeld is. SaRon Crenshaw maakt het kwartet vol en met zijn soulvolle bluesstem wordt er weer een verse dimensie aan toegevoegd. SaRon speelt meer bluesy dan Gogo, die wat steviger speelt. De afwisselingen tijdens deze sessie zijn groot. Prima initiatief om deze gasten bij elkaar te brengen. De heren hadden er duidelijk lol in. Na de afzonderlijke optredens nog een superjam met het gehele 'Gibsonkwartet' op het podium waarbij de heren lekker met elkaar in duel gaan.

Zanger/gitarist Danny Bryant kent twee kanten. Hij opent snoeihard, maar verderop in zijn set kan hij heel subtiel spelen in SRV’s Double Trouble, maar mijn aandacht weet hij na twee uur 'bluesgeweld' niet meer vast te houden. Jammer ook dat hij aardig dicht groeit, maar dat heeft niks met zijn muziek te maken, slecht een constatering. Danny vraagt of de zaal stil wil zijn maar dat lukt hem niet echt. De diverse alcoholica heeft wat breinen beneveld en dergelijke prikkels nog te registreren is voor een aantal bezoekers te veel gevraagd. Het is al laat. Het bier heeft rijkelijk gevloeid. Mij is het debuut op dit festival goed bevallen. Een prima sfeer, een prima keuken, met een parkeergelegenheid om de hoek. Er zijn wat leerpuntjes zoals het harde geluid.

Ik vrees dat ik volgend jaar weer van de partij ben als dat mag?