| |
Flirting with the Blues - 09-10-2021 De Flint, Amersfoort
Een prima blues night met artiesten van Hollandsche bodem. Op één Belg na!
Foto’s: Paul Scholman
Tekst: Paul Scholman
 Voor de liefhebbers is Flirting with the Blues eigenlijk niet meer weg te denken in de relatief korte tijd van het bestaan. Het indoorfestival slaagt er jaarlijks in een aantal uitstekende bands naar Amersfoort te halen. Dit jaar ‘slechts’ een ‘blues night’ met een verkort programma ten opzichte van de eerdere edities, met Hollandse Bands met internationale uitstraling.
Tineke Schoemaker & Johnny Laporte
Terug naar de roots en op zoek naar de essentie in de blues. Kun je blues standaards van onder andere Barrelhouse strippen?
Dit blues duo weet met eenvoud meer zeggingskracht te bereiken. Laat je verrassen door Tineke Schoemaker en Johnny Laporte. Julian, zoon van Johnny, ondersteunt hen.
Hij bespeelt o.a. afwisselend een akoestische gitaar, een rits klavieren, een snaredrum met een houten baskist voor de diepgang. De jeugd krijgt een kans en speelt the blues. Je moet ergens beginnen, maar Julian heeft het ongetwijfeld met de paplepel ingegoten gekregen.
Johnny wil even zijn gitaar stemmen: "A gitar is like a woman", stelt Johnny. Teder stelt hij zijn gitaar af op de juiste toonhoogte voor het volgende nummer. Het valt overigens op dat de dutch disease (geen corona) maar gewoon ouwehoeren tijdens de (rustige) nummers gewoon doorgaat. Helaas. Ik heb dat gepraat niet gemist de afgelopen anderhalf jaar... Tineke zingt er professioneel en ook onverstoorbaar overheen, maar mijn ergernis is geboren. De vorig jaar overleden Oscar Benton wordt nog even in ere geroepen.
Julian gooit er tot slot een super vette boogie uit na drie kwartier. Johnny roept vol trots dat het zijn zoon is! Barrelhouse stripped? Ja dus! Er volgen nog meer van dit soort optredens. Zeker de moeite waard.
Emily H.
Zangeres Emily H. wordt door velen omschreven als een ‘diamantje’. Net 21 geworden zingt en performt ze met een gemak, overtuiging, zeggingskracht van iemand met veel meer jaren op de teller, ook aldus de website van De Flint.
In haar geboorte- en woonplaats Amersfoort gonsde het al jaren dat er een uitzonderlijk talent op komst was. Toen ze 13 was won ze al een schoolwedstrijd met het bepaald niet makkelijke “Jolene”. En 3 jaar later maakte ze haar grote podium debuut met haar band op het Rabobank Jazz Festival. Ondertussen is ze opgemerkt door een aantal groten, nationaal en internationaal.
Quote Tineke Schoemaker - Barrelhouse: " ...promising new blues voice with a nice country-feel”.
Soul, country, jazz, funk en rhythm & blues behoren tot haar invloeden, waaraan zij met haar ijzersterke band graag een eigen draai geeft.
 Emmelien opent met I Am A Woman. YEAH! roepen de tweevoudige backingvocals Michiel en Roland in dit geval, als variant op I Am A Man, bekend geworden als protestsong (o.a. Muddy Waters) om onderdrukking te bezingen in de Amerikaanse Burgeroorlog, openen met een heerlijk bluesnummer. Leuke variant!
‘Voodoo Woman’, frisse uitvoering van Emmelien. Voor een echte doorleefde blues stem moet er nog een beetje whisky over haar stembanden, maar dat kun je niet verwachten van een 21 jarige zangeres. Hoewel, met 'Drunken Hearted Woman', kom je in de richting. Ze is nog jong, maar haar blues-intonatie staat als een huis.
'Don't Let Me Down' is een prima zelf geschreven nummer. Ze blijken een plaat in de markt te hebben gezet, horen we ergens tijdens het optreden, die in zeven uur werd opgenomen. Een tweede is al in de maak, die neemt het gezelschap dit jaar nog op. Ze laten er geen gras over groeien. Emmelien heeft de blues in de haarvaten zitten, blijkt ook uit “Don’t Let Me Down’. Swingend bestiert ze het podium. Emmelien, haar echte voornaam, heeft een uitstekende band om zich heen verzameld. Roland Jenster pakt zijn momenten van achter zijn orgel en is prominent aanwezig als backing vocalist, hij heeft een krachtige stem. Martin Koch soleert bij tijd en wijle dat het een lieve lust is en staat geen tel stil, een uitdaging voor fotografen.
Ruben Vanderburgh geeft geen tik teveel op zijn drumkit en kijkt zijn ogen uit op wat er allemaal voor hem rond dwarrelt op het podium.
Ik maak me er sterk voor dat we nog veel van Emily H. gaan horen.
King Of The World
Sinds de oprichting in 2012 is King of the World een begrip in de binnen- en buitenlandse roots & blues scene. Met de komst van Stef Delbaere op gitaar (2018) en de CD “Connected” (2019) is deze status nog eens stevig bevestigd.
De heren van King of the World hebben tijdens de Corona pandemie niet stil gezeten en hebben nieuw materiaal geschreven voor een verse plaat. Ongetwijfeld zullen daar de invloeden hoor en merkbaar zijn van Marlon Pichel en Stef Delbaere. Begin volgend jaar zal de nieuwe plaat uitkomen, geïnspireerd door wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Komend jaar is het tienjarig jubileum van KOTW, dus een mooie kroon op het werk.
Na de aderlating van het verlaten van Erwin Java en Fokke de Jong uit KOTW had ik deze heren nog niet mogen/kunnen aanschouwen. Dat lag natuurlijk niet aan mij maar aan de omstandigheden waarin we met zijn allen verkeerden, maar dat terzijde.
 Met Stef Delbaere staat er een heel ander soort gitarist op het podium. De kleine man claimt een wat prominentere rol en produceert een ander geluid dan Java. Kortom een andere band, dezelfde naam. Ik stop met het appels en peren vergelijken, al zou ik al begonnen zijn. De enige gelijkenis is dat Java en Delbaere beiden slecht zingen, dus laten ze dat achterwege.
Met zanger Marlon Pichel achter de drumkit en microfoon kunnen we wel zeggen dat de sound de afgelopen drie jaar behoorlijk op de schop is gegaan en eigenlijk een complete metamorfose heeft ondergaan. Het is wat rockeriger geworden, maar de bluesy invloeden zijn er natuurlijk ontegenzeggelijk nog aanwezig.
Ruud Weber bedankt gaandeweg het optreden zo ongeveer de gehele organisatie voor zo'n beetje van alles. ‘Life After You, stond in het teken van iemand die Stef nader aan het hart lag. Na afloop wees hij even naar boven.’ Zijn emotie giert door De Flint en neemt KOTW daarmee op sleeptouw. Heerlijke gitaarsolo’s worden ons deel.
Dat heb ik wel gemist, een lekkere gitaarsolo, met Johnny Laporte, Martin Koch en Stef Delbaere daar geen gebrek aan vanavond.
Aan orgelwerk ook geen gebrek en zeker niet met Govert van der Kolm verborgen achter zijn Hammond. Als vanouds een solo zittend zijn klavieren geselend en voorover leunend op zijn bank staan om de orgelklanken de zaal in te slingeren.
'Papa Was a Rolling Stone' toegift... met daarin een stevig gesprek tussen Hammond en Fender.
Bijna aan het eind van de avond. KOWT mag als enige een toegift doen vanwege het strakke speelschema. Ruud Weber grijpt letterlijk zijn kans en trekt Emily H. het podium op voor een spontaan duet.
Laten we maar hopen dat het goed blijft gaan nu de versoepelingen daar zijn. Ik heb het wel gemist de sfeer, de babbeltjes, de lol.
Tot volgend jaar ‘Flirting With The Blues’! |
|
