logo-new-bluesbreeker

 

 

 


button-home

 

button-recensies

 

button-gastenboek

The Road So Far  - Fixxxman
RHWorks

Tekst: Wil Wijnhoven

FixxxmanDe uit Dordrecht afkomstige singer/songwriter Rob Hendrikse aka Fixxxman heeft dan eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en heeft zijn eerste soloalbum uitgebracht.

“The Road So Far”, zoals het album heet, beslaat een periode van zes jaar, van 2010 tot en met 2016 heeft hij zijn eigen nummers geschreven, aangepast, gespeeld, aangepast en dan uit eindelijk uitgebracht en aangevuld met covers.
Het bijzondere aan het album is dat het eigenlijk drie stijlen beslaat. De start wordt gemaakt met een akoestische set van zeven nummers gevolgd door een ‘elektrische’ en experimentele set waarbij hij vier nummers heeft verzameld en als laatste een ‘bonus’ gedeelte met daarop nog eens drie songs die ook terugkomen in het eerste gedeelte maar hier als ‘live’ versies zijn opgenomen.

De openingstrack en tevens titeltrack waarmee het album opent is een samenwerking tussen Fixxxman en Rob Orlemans. Met een mooier nummer kun je haast niet openen, al hoewel er zeker nog meer goede nummers op het album staan zoals het instrumentale ‘Lost For Words’ of het aangrijpende ‘The Future Comes’. Een track dat opent met geluidsopnamen van de moord op Kennedy en de wereldberoemde toespraak van Martin Luther King. Tekstueel zit deze song erg sterk in elkaar en mede door het rustige gitaarspel in combinatie met de zang is dit een pareltje.
Terugkomende op de zang van Fixxxman die komt heel rustgevend over alsof je bedekt wordt met een wolk. Op ‘A Thousend Mirrors’ wordt uit een ander vaatje getapt. Hierop zingt de uit Hardinxveld-Giesendam afkomstige zangeres ‘Willow’ waardoor het nummer een andere impact krijgt dan de vorige songs. Een prachtige stem ook, zacht en hier en daar een iets scherp randje maar wel bijzonder zuiver.

Ik ken heel veel versies van ‘All Along The Watchtower’ maar nog nooit een akoestische versie. Daar ben ik toch heel eventjes voor gaan zitten om deze versie goed in me op te nemen. Deze versie is ook live opgenomen en omdat dit nummer ook in het derde gedeelte van het album terugkomt ben ik direct naar de laatste versie gegaan. Toch eens even het verschil beluisteren en vergelijken. Ook een live versie opgenomen tijdens een optreden in The Mood. Klinkt in vergelijking met de eerdere uitvoering rauwer, misschien ook omdat je het publiek hoort en de geluidskwaliteit een stuk minder is. Mijn voorkeur in deze krijgt toch de akoestische versie in het eerste deel. Kwestie van smaak.
Deel twee van het album levert iets steviger werk op, komt natuurlijk om dat er 220V bij te pas is gekomen. Te beginnen bij ‘Faces’ uit de tijd dat Fixxxman nog in de band Lucky Faces speelde. Het stemgeluid van Fixxxman blijft toch heel rustgevend klinken zelfs als hij zijn electrische gitaar erbij pakt.

‘Higher Ground’ doet me enigszins denken aan The Cure. Het gitaarwerk heeft iets weg van het nummer ‘Forest’, althans dat gevoel heb ik erbij. Maar hoe het ook zij ik vind het wel een lekker nummer en het heeft inderdaad iets experimenteels in zich. Dat geldt ook voor ‘The Trail Of Darkness’ en ‘Turn The Page’ een experimentele en soms mysterieuze sound die ver buiten de blues staat maar mij wel pakt. Zo nu en dan van het geijkte pad afgaan is niet zo heel slecht. Goed dat het album in drieën is verdeeld.

Het bruggetje naar deel drie is gemaakt, hierbij gaat het om bonustracks die live zijn opgenomen. ‘Hurt’ dat we al tegenkwamen in deel een komen we hiertegen als live-opname tijdens een uitzending van WOS Radio. Nu hoor ik ook hoe goed de zang van Rob Hendrikse aka Fixxxman is. Live klinkt het nog warmer en indringender dan de studio-opname. Niks meer aan doen zo laten die zang.
Een outtake van ‘Faces’ besluit het album en zoals het begin sterk opende zo sterk wordt het album afgesloten.

Ik mag me gerust een blues fanaat noemen maar kan me soms ook heerlijk verkneukelen met muziek die ver daarvan af staat. Muziek zoals ik hier ook tegenkom maar ook het singer/songwriter gebeuren op “The Long Road” gaat erin als zoete koek. Ik vind het een pakkend album, niet iedereen zal het met mij eens zijn. Maar ik mag dit soort muziek ook wel. Vooral het mooie akoestische gitaarspel en die rustige zang gecombineerd met sterke teksten zijn genietmomenten.