Zaterdag 26 mei 2018, Puurs (B)
Duvelblues 2018

Foto’s: Paul Scholman
Tekst: Paul Scholman

Hoe een dubbeltje rollen kan. Of: hoe door de liefde voor de muziek en het enthousiasme van een hechte groep vrienden een uit de hand gelopen verjaardagsfeestje uitgroeit tot een bluesfestival met nationale en internationale faam. Dat is het verhaal van Duvelblues.

VZW DuvelBlues vereniging zonder winstoogmerk
We schrijven 1996. In het vredige dorpje Ruisbroek bij Puurs organiseert Gust Meeus voor wat vrienden een fuif in het lokale Jeugdhuis, Kabal. Aanleiding is 's mans 40ste verjaardag, de fuif krijgt als naam 'Lust For Life'.
In de vroege uurtjes wordt aan de toog meteen een plan gesmeed: waarom hier geen jaarlijks evenement van maken? Gust Meeus, al jarenlang een bluesfan in hart en nieren, stemt in maar ziet het meteen grootser: hij wil de fuiven laten voorafgaan door bluesconcerten. Gust is een man van weinig woorden, maar veel daden: in de daaropvolgende jaren vinden talrijke bluesartiesten hun weg naar Ruisbroek. Het concept slaat aan… zelfs in die mate dat het jeugdhuis al snel te klein blijkt voor de groeiende groep belangstellenden.
De rest van dit verhaal vindt u op http://www.duvelblues.be/index.php/over-ons

Op deze uitzonderlijke warme dag zo achterin mei 2018 vinden wij onze weg onder de rook van Wilrijk en Antwerpen naar Duvelblues in Puurs België. Ik had het al een paar jaar in mijn hoofd zitten, omdat daar altijd een heel mooi programma geboden wordt, maar het kwam er nooit van en bijna 150km van huis is toch een behoorlijke boodschap om te doen. Er wordt een prima kampeergelegenheid geboden voor de liefhebbers van een extra Duveltje en beter niet meer naar huis kunnen rijden. Rond kwart over twee worden we een klein weilandje opgedirigeerd dat voor de gelegenheid gemaaid is en gedegradeerd tot tijdelijke parkeerplaats. Eenmaal binnen worden we verwelkomt met een Duvelbiertje, omdat we vroeg genoeg waren en de sponsor graag wil dat de gasten op tijd zijn om ook de eerste bands een ‘podium’ te geven met voldoende kijkers en luisteraars. Deze is nog niet geheel ‘in de tas’ als presentator Bavo van Hecke zijn eerste openingswoorden tot het publiek richt, die we langs ons heen laten gaan, want we zitten nog uit te hijgen van de reis. Even later dringen de eerste noten van deze 18e editie tot ons door.
Marc De Wit & Rik Ooms (Bob Dylan Tribute) Zijn lokale helden, zo heb ik mij laten vertellen, en hebben de eer om in het zonovergoten Puurs af te trappen op het kleinschalige festival Duvelblues. Er staat een zevenkoppige band op het podium in de sfeer van Bob Dylan het reeds aanwezige publiek op te warmen, die reeds toch eerst* afgekoeld zijn doordat de eerste vijftig bezoekers worden verrast met een overheerlijke Duvelbier uit het originele glas. Het zijn dan ook hoofdzakelijk Dylan nummers die men speelt en met Hurricane één van de hoogtepunten een prima uptempo afsluiter. Zo is het eerste uur voorbij gevlogen en wordt het nog altijd steeds warmer in Puurs.

Dries Bongaerts, speelt ook Bob Dylan, maar zeker ook Ry Cooder klinkt door in zijn stem. Beetje 'cajunachtige' sound soms.  Resonatorgitaren binnen handbereik, een goede soms bijna schuurpapieren stem, een prima kop en klinkt lekker basic in de intiem omgetoverde zaal, waar grote zwarte gordijnen het overtollige licht buiten houden en voor demping zorgen tegen de soundcheckgeluiden uit de tent waar het hoofdpodium gesitueerd is. Er kunnen naar schatting een kleine tweehonderd bluesliefhebbers zitten die meestal ademloos zitten te luisteren. Daaromheen kunnen er nog een aantal mensen staan. Dries ademt blues en heeft onlangs een prima cd in de markt gezet ‘For the light in Thy Heart’. Tevens is de man zanger van de band ‘New Rising Sun’. Af en toe is de man wel eens op een Nederlands podium te bewonderen.
Ik ga nog ff een laatste Duveltje scoren, want daarna heb ik nog bijna acht uur de tijd om weer sober naar huis te kunnen sturen.

JJ Thames heeft haar Europese begeleidingsband meegenomen naar Puurs: gitarist Yann Cuyeu; drummer Fabrice Bessouait; Bassist Antoine Escaier en toetsenist Cédric Legoff. Met deze ingehuurde Franse muzikanten weet zij haar performance super strak neer te zetten. Termen als ‘rondborstig’ vliegen je om de oren, als je de zoekopdracht JJ Thames googled, maar ook als ik richting podium loop met camera is het commentaar niet van de lucht. Haar boezem is niet haar belangrijkste wapenfeit. Deze diva, die ik eerder op Swing Wespelaar aan het werk zag, moet zich behelpen met een uitstekende stem. Ze kan krachtig zingen, maar zeer zeker ook ingetogen en de gevoelige snaar raken bij haar toeschouwers. Veel mensen kennen haar nog niet, maar degenen die haar reeds eerder hebben gezien zijn lovend over haar zangcapaciteiten. De band ondersteund haar perfect en voelt precies aan wat er van hen verwacht wordt. Met name Yann Cuyeu weet de show te stelen en met enkele heerlijke riffs de aandacht af te leiden, zonder te ontaarden in oeverloze sessies.
Lon Eldridge & Steven Troch nemen bezit van de zaal die inmiddels het kookpunt bereikt heeft, niet in de laatste plaats vanwege dit duo, maar ook omdat de zon er bezit van de ramen heeft genomen en recht in de zaal staat te bakken. Lon & Steven zullen de temperatuur zeker niet doen dalen en de titel ‘Cool Iron’, de verse cd ten spijt van dit duo doet deze enkel maar oplopen vrees ik. Beide heren hebben een markante kop, met een gestileerde krulsnor. Op voorhand druipt daar de muzikaliteit al vanaf zou ik zeggen. Ik vind het altijd gedurfd om solo of als duo op een podium te kruipen. Verstoppen kun je je niet, want elke fout wordt onmiddellijk gehoord. Lon Eldridge heeft een uitstekende stem, soms met een knauw erin, maar eigenlijk heeft hij meer een melodieuze, zalvende stem. Dat komt met name tot uiting tijdens Traveling Riverside Blues van wie anders dan Robert Johnson. Zo wordt het uur gevuld met dit soort juweeltjes uit de oudheid der blues, de heren zichzelf begeleidend op gitaar en harp. Een heerlijk uurtje authentieke blues.

Corey Dennison vangt aan ergens tussen het publiek en staat onversterkt te zingen. Na een paar minuten en een daverend applaus loopt Corey voldaan naar het podium. Het eerste contact met het podium is gemaakt. Hij zoekt doorlopend contact door op de rand van het podium te gaan staan en interactief zijn publiek te bespelen. Soms met gesynchroniseerde danspasjes, (wat er door zijn ruime broek wat koddig aandoet) samen met zijn twee bandleden probeert hij sfeer te kweken. De man heeft een uitstekende soulstem, maar ik heb steeds het gevoel dat er meer onder de motorkap zit als Corey zich iets minder met het publiek bemoeid. ‘Ergens laat hij het liggen, de finishing touch’ naar mijn bescheiden mening. Een groovende bassolo, een stampende drumsolo. Een pot Duvel die op het podium van hand tot hand gaat tegen het eind van de set. Na het volle uur krijgt hij er nog vijf minuten extra, maar neemt er minstens 15. Dat kun je hem niet ontzeggen, hij wil er een feest van maken, en dat siert Corey Dennison.

Nico Backton, Belg van geboorte, Gent om precies te zijn. Woonachtig in Zuid-Frankrijk gooit er een lekkere swingende uptempo blues uit. Little Schoolgirl zet de elecgitarist aan tot leuke dingen terwijl Nico vol gas geeft op zijn akoestische gitaar. Er staat voor het eerst deze editie een complete band in de zaal. Waarom ook niet? Het podium is er groot genoeg voor. Hij graaft covers op die ik lang niet gehoord heb, maar hij speelt ook een aantal nummers uit eigen pen. De man heeft er plezier in het zet zijn bandleden aan tot grotere dingen. Leuke band.

Fred Chapellier & The Gents feat. Dale Blade. Een van de redenen om naar Puurs te sturen is Fred Chapellier. De man wordt vergeleken met Roy Buchanan, de Ier die de kunst van het weglaten tot kunst verheven heeft zeg ik wel eens, maar dat is bij Chapellier niet aan de orde. Wat ik eigenlijk niet begrijp is dat de man zo weinig in de Lage Landen speelt, want dat deze man gezien zijn capaciteiten, discography, maar ook zijn wisselende leadzangers hier een poot aan de grond verdient staat voor mij als een paal boven water. De man heeft een paar uitstekende cd’s op zijn naam staan en weet deze perfect te vertolken. Dave Blade komt er qua geluid niet helemaal uit, maar ook harmonicaman Pascal “Bako” Mikaélian wordt door de geluidsman zwaar ondergewaardeerd en valt soms bijna weg. Blues van hoog niveau met een werkelijk voortreffelijke band. Bassist Christophe Garreau, drummer Guillaume Destarac, en toetsenist Philippe “Bill” Billain, vormen de rest van deze uitstekende band.

Ian Siegal staat sinds 2006 voor het eerst weer op Duvelblues aldus Bavo van Hecke. FC Liverpool heeft zojuist de Champignons Leaguefinale verloren en wil het voorlopig even niet over voetbal hebben, en zet met een knal een fles water neer, maar direct worden er twee keer drie flesjes bier naast gezet, keuze genoeg, want het zijn ook twee soorten bier. Hij speelt zeer innemend, begint met een liedje over de kerk. Hij wil rode wijn, en omdat alle kroegen gesloten zijn hoopt hij het in de kerk te krijgen vinden. Teksten voor de minder gelovigen vrees ik.
Hij neemt alle tijd om verhalen te vertellen tijdens het stemmen. En wijst nog twee jochies van een jaar of tien die ondanks het late tijdstip nog aanwezig zijn, “Ze zijn niet van mij”. Ik zie eindelijk weer eens Siegal zoals ik hem ken. Talentvol, schurend, dampend en stomend ondanks dat hij solo op het podium zit. Level42 op een 'Bluesfest' schampert Siegal. Op zeker moment "Don't call it bluesfest"... Goh, het lijkt wel of ik mezelf hoor praten. Hij zegt dat België en Nederland heerlijke blueslanden zijn waar de blues nog leeft, en waar dergelijke artiesten op waarde geschat worden. Jammer is wel dat ik weinig nummers van zijn laatste plaat heb gehoord. Prima plaat, maar ik had daar wel een paar akoestische nummers van willen horen. Maar misschien moet ie nog wat huiswerk maken om deze nummers onder de knie te krijgen.

Kitty, Daisy & Lewis spelen met zijn alleen veel instrumenten en ‘vader’ zit akoestisch in de background mee te spelen, maar ik heb er eerlijk gezegd niet zoveel mee. Bij mij viel het kwartje niet, maar velen in de zaal, vooral de jongeren stonden lekker te swingen en hadden er kennelijk wel een klik mee. Ik zal moe geweest zijn.

Ik ben nog een flesje water met dop wezen scoren voor onderweg en we koersen 150 kilometer noordelijk, waarbij we gedrieën vonden dat we een vruchtbare dag hebben beleefd met uiterst vriendelijke mensen die het blueshart op de juiste plaats hebben zitten en waar je in alle rust letterlijk nog een glaasje bier kan drinken tijdens een festival, waar normaal plastic de maatstaf is. Half drie ging thuis het licht uit. Leve Duvelblues en tot volgend jaar!!!