Blerick, zaterdag 8 april 2017
Big Bo Brocken in Ut Midde

Tekst: Wil Wijnhoven
Foto's: Wil Wijnhoven

Zo ga je naar Blerick om Bo Brocken te zien in café Ut Midde en zo zit je binnen enkele noten in de Mississippi Delta. In een kleine en intieme sfeer naar authentieke blues te luisteren en te zien is een andere dimensie van blues beleven.

Onze eigen blues one man band uit Den Bosch die in 2015 de Dutch Blues Challenge won en naar Memphis mocht om ons land daar te vertegenwoordigen. Met een stapel cd’s achter zijn naam waarvan de laatste met als titel “Traveling Riverside”. Een album vol met authentieke blues uit de Mississippi.

Café Ut Midde, daadwerkelijk in het midden van de straat, lijkt met dit optreden van Bo Brocken aka Big Bo omgetoverd te worden tot een traditionele juke joint. Het ademt een heerlijke sfeer uit met publiek dat graag hier vertoeft en op de koop toe ook nog eens lekkere blues voorgeschoteld krijgt. Gewapend met een akoestische gitaar, een National, een cigarbox, een snaredrum, een basdrum en een hihat speelt hij drie bijzonder interessante sets met authentieke blues. Een setlist die reikt van Charlie Patton tot Robert Johnson en J.B. Lenoir tot Muddy Waters aan toe en dan niet te vergeten nummers van onder meer: Blind Willie McTell en Bukka White. Maar het is niet alleen de muziek die het hem doet, ook de anekdotes die Bo verteld zijn interessant.

Met het nummer ‘Trouble In My Mind’, als ik het goed begrepen heb, opgedragen aan zijn zoon, begint het voorzichtig aan steeds drukker te worden in het café.
Hoe meer de tijd vordert hoe gezelliger het wordt maar hoe losser ook Bo gaat spelen. En als ik mijn gedachten enigszins verzet kan ik me voorstellen hoe het in de ‘roaring twenties’ moet zijn geweest in de ‘Delta’. Het is dat er niet meer gerookt mag worden in de kroeg dit had je nog meer teruggebracht in de tijd kan ik me zo voorstellen. Rokerig, warm, dampende blues, wauwelende mensen, een goede pint en publiek wat geniet van wat hem wordt geboden. En van het gebodene levert Bo Brocken het grootste aandeel.

Als ik eerlijk ben dan moet ik toegeven dat ik bij authentieke blues na een uurtje het wel gehad heb. Maar op de een of andere manier weet Bo me te triggeren om dit hele optreden van begin tot einde te beluisteren en te zien. En eerlijk is eerlijk, het kost me geen enkele moeite om te blijven bij prachtige uitvoeringen van ‘Pony Blues’’; ‘Crossroads’; ‘Mama Talk To Your Daughter’; ‘Fixin’ To Die’ of ‘Traveling Riverside Blues’ om zo maar een paar nummers uit dit optreden aan te stippen.
Ik ken maar heel weinig bluesartiesten in Nederland, maar ook daarbuiten, die op dit kwalitatieve hoge niveau, deze muziek met zoveel gevoel, intensiteit maar ook authenticiteit kan spelen. Bo Brocken staat bij mij toch wel hoog, zo niet bovenaan in het lijstje van vertolkers.

En volgens mij ben ik daar niet de enige in zoals ik merk bij het andere publiek hier want bij ‘Baby Please Don’t Go’ en ‘Sweet Home Chicago’ laat het publiek zich niet onbetuigd. Mooie meezingers onder een sterke begeleiding.
Na drie sets, het is inmiddels kwart over twaalf zondagmorgen, sluit Bo zijn optreden af met een toegift. Hij heeft gekozen voor het al over bekende ‘Sweet Home Chicago’ een meezinger.

Ik kan alleen maar beamen dat hij een verdiende winnaar is van de Dutch Blues Challenge en dat ik van begin tot einde heb genoten van zijn muziek. Muziek dat terug te vinden is op diverse van zijn albums.
Het is een beregezellige bluesavond geweest in café Ut Midde die zeker vaker herhaald zal gaan worden. Althans dat hoop ik en dat is ook wel te verwachten.