Kwadendamme Bluesfestival 2013
De blues weerstaat de weergoden

Tekst: Wil Wijnhoven
Foto's: Leo Gabriëls en Wil Wijnhoven

Het weekend van 10 en 11 mei geldt voor het Zeeuwse dorpje Kwadendamme dat het meer bezoekers herbergt dan het inwoners heeft. Ruim twaalfhonderd bluesliefhebbers uit binnen- en buitenland trekken dan naar dit dorpje om twee dagen te genieten van blues, blues en nog eens blues. Maar eigenlijk kunnen de bezoekers zich vanaf donderdag al opwarmen voor het festival. In de plaatselijke kroeg “Lands Welvaren”  is het weer feest met Deep & The Dudes Met hun aantrekkelijke sound zorgen zij er wel voor dat de temperatuur als snel oploopt naar ‘bluesniveau’.
Vrijdag en zaterdag is het uitverkocht en kun je als je geluk hebt nog zijdelings een kaartje bemachtigen van diegene die onverhoopt verstek moeten laten gaan.

Beide dagen hebben een interessant programma met op het papier enkele geen echte uitschieter, tenminste voor mij. Ik ben nogal verwend op dat gebied. Want veel van deze namen heb ik dit jaar al meerdere malen aan het werk gezien zoals: Smokin’ Joe Kubek & Bnois King maar ook Big Pete Blues Band samen met Alex Schultz. Met deze ‘grootheden’ op het affiche weet je gewoonweg dat je kwaliteit in huis hebt die een festival kunnen dragen. Je weet wat je kunt verwachten van deze gasten. Dus vreemd is het dan ook niet dat zij een degelijk set neerzetten die de bluesliefhebber wel aanspreekt. Big Pete is goed op dreef, tijdens zijn set roept hij Sonnyboy het podium op om enkele nummers met hem te jammen.

De opening door de Zweedse formatie T-Bear & The Dukes Of Rhythm mag je wel fris en fruitig noemen. Vooral Torbjörn ‘T-Bear’ Solberg laat zich gelden als entertainer. Regelmatig laveert hij met zijn gitaar tussen het publiek door en laat hij diverse gitaartruckjes zien. Das op zich best wel leuk maar omdat pak weg vier keer te herhalen is weer net wat teveel van het goede.

De verrassing van de dag en misschien ook wel van het festival mag je Mofo Party Band wel noemen. Zij doen hun naam alle eer aan en zorgen wel degelijk voor een lekkere bluesparty. Spetteren doet het vanaf begin tot het einde zonder oponthoud stoomt de band door en zorgt voor een geweldig goede stemming in de tent. Uptempo nummers met inbreng van de bluesharp en pittig gitaarspel is hun handelsmerk.
De liefhebbers van stevige bluesrock kunnen zich in de handen wrijven met hun favoriet ‘the Boogieman from hell’ of te wel Michael Katon. Hij sluit het festival af met stevige partijen snerpend gitaarwerk ondersteund door een goede backing. Zoiets kun je aan hem wel overlaten. Hij doet wat je van hem verwacht en dat zo perfect mogelijk. Daarmee sluit de eerste dag van deze 21e editie hard maar goed af.

Zaterdag
’s-Nachts slaat het weer definitief om en krijgen we het op de zaterdag een stuk kouder en natter. Dat drukt de pret echter niet, in tegendeel zelfs. Met de openingstraktatie van Sugarboy & The Sinners vergeet je zelfs het slechte weer en wordt je vanzelf warm. Wat spelen deze jonge gasten sterk en iedere keer lukt het hen om het publiek te verbazen met hun spel. Dat lukte hen op Moulin Blues en dat lukt hen ook in Kwadendamme. Ik maak er een diepe buiging voor, een knap staaltje muziek van Sugarboy & The Sinners.

Buiten op het veld, soms in de regen en soms ook droog heeft de organisatie gezorgd voor livemuziek van topniveau. Graag zie ik altijd het Franse duo Blackberry & Mr. Boohoo. Met hun minimalistische en zelfgemaakte instrumenten hebben zij destijds het publiek van Moulin Blues verovert. Ook het publiek in Kwadendamme gaat volledig met hen mee. Twee sets lang geniet het publiek van hun stijl en muziek.
Barry Barnes tapt uit een ander vaatje hij levert een akoestische tribute aan Rory Gallagher. Geheel unplugged zingt en speelt hij nummers van zijn grote voorbeeld. Voor mij even een brug te ver maar het valt me wel op dat de diehard fans van Gallagher ervan smullen.

Ben Poole, ook zo’n jongeling die flink in de bluesketel roert, lust er wel pap van. Ik ben niet zo’n liefhebber van zijn muziek. Maar moet toegeven dat hij erg behendig en goed speelt. De fans dragen hem op handen en het leuke is dat hij voor de dames een hoge aaibaarheidsfactor heeft.
Eugene Hideway Bridges laat zich door een gecombineerde Nederlands/Amerikaanse band ondersteunen. Hij verrast me bijzonder met zijn mix van soul, blues, roots, jump en gospel. Zijn stemgeluid is helder en heel intens dat aangevuld met zijn gitaarspel levert een mooie sound op. Hij springt er toch wel bovenuit van hetgeen ik tot op dat moment heb mogen zien en horen. Maar ja, hij draagt wel een hele bult ervaring met zich mee. Net zoals zijn bassist Bart Kamp en toetsenist Rob Geboers.
De Française Rachelle Plas is voor mij een totaal onbekende zangeres/harpspeler en met haar 20 jaar ook de jongste van het veld tijdens dit festival. Buiten dat ze er goed uit ziet speelt ze verdomd fraai harp maar haar stem is wat fragiel en mager. Niet echt een verrassing maar wel de moeite waard deze band in de toekomst te volgen.
Oudgediende maar niet minder fraai is blues mastodont Big Pete Pearson die zich in Europa laat begeleiden door Guitar Ray & The Ramblers uit Italië. Leuke set die hij speelt niet meer en niet minder.

Ja en als je dan in Kwadendamme bent, het honk van The Juke Joints, dan kan het natuurlijk niet uitblijven dat zij ook optreden. Zij laten zich wel op een heel aparte manier introduceren. Een doedelzakspeler komt spelend het podium op en speelt een deuntje waarna Michel Staat het op gitaar heftig overneemt. The Juke Joints is blues, is feest, is fund, is swingen ja en wat al niet meer. Om dan als fotograaf aan het podium te komen vergt heel wat moeite maar als het lukt kun je fraaie plaatjes schieten van de mannen. De band kan hier nooit geen kwaad doen en hun ‘thuiswedstrijd’ gaat er in als zachte boter.
Afsluiten mag de Australiër Louis King met CC Jerome’s Jetsetters. De Australische gitarist/zanger houdt van snel werk. En daarbij bedient hij zich van rockabilly, rock ’n roll stijl met soms een vleugje blues. Daarbij helpen hem de uit de regio Geldrop afkomstige band CC Jerome’s Jetsetters. Ook in Europa en ver daarbuiten geen onbekenden.

Een voor mijn doen onwennige, geen echte blues, maar wel een bijzonder sterke afsluiting van de zaterdag. Want na twee dagen blues te hebben gehoord is deze stijl een verademing. En eerlijk is eerlijk de band speelt sterk maar ook wel spannend.
De blues heeft de weergoden weten te trotseren en de liefhebbers zijn dan niet voor niets naar Kwadendamme gekomen.
Eigenlijk is het festival daarmee afgelopen tenzij je je zonden wilt overdenken tijdens de gospel mis op de zondagmorgen. Deze wordt onder meer opgeluisterd door Eugene Hideway Bridges en dat trekt veel mensen naar de kerk. Mij niet gezien… ik tuf heel plezant met een leuk cd’tje in de speler huiswaarts. Ik overdenk mijn zonden wel zonder de hulp van hierboven.